Η θεραπεία ζεύγους για πολλά χρόνια επιβίωσε στο πλάι της οικογενειακής θεραπείας και σε μεγάλο βαθμό αναπτύχθηκε στην σκιά της. Ωστόσο έρευνες έδειξαν ότι οι οικογενειακοί θεραπευτές βλέπουν συχνότερα ζευγάρια από ότι βλέπουν οικογένειες. Τα προβλήματα που μπορούν να υπάρχουν στις σχέσεις ενός ζευγαριού έχουν ποικίλες επιπτώσεις στους ανθρώπους που το απαρτίζουν. Σύζυγοι ή απλά σύντροφοι με ταραγμένες σχέσεις μπορούν να έχουν αυξημένες πιθανότητες να εμφανίσουν κατάθλιψη, άγχος, αυτοκτονικότητα, ροπή προς ατυχήματα ακόμα και ποικίλα ιατρικά προβλήματα. Ανάλογα προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας μπορούν να εμφανίσουν τα παιδιά τέτοιων γονέων.

Ως ψυχοθεραπεία ζεύγους θα πρέπει να θεωρήσουμε  συνεδρίες με παρόντες και τους δύο συντρόφους και όχι με τον έναν μόνο. Η συστημική ψυχοθεραπεία ζεύγους ξεκίνησε την δεκαετία του 50 και του 60 από τους πρωτοπόρους οικογενειακούς θεραπευτές Don Jackson, Virginia Satir, Μurray Bowen, Jay Haley κ.α. Με τα χρόνια εξελίχθηκε και υπήρξαν νεότερες προσεγγίσεις όπως η κονστρουκτιβιστική και η κονστρουξιονιστική (Anderson, Goolishian, Hoffman), η αφηγηματική (White- Epston) κ.α.

Τα ζευγάρια συνήθως ζητούν βοήθεια από τον ειδικό για διάφορα θέματα. Τέτοια είναι οι συγκρούσεις γύρω από τον έλεγχο, την κατανομή ρόλων, την δύναμη, την εξουσία. Προβλήματα επικοινωνίας. Ζηλοτυπία και προβλήματα γυρω από το σεξ. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εμπλοκή των οικογενειών σε θέματα του ζευγαριού κ.α.

Ο ψυχοθεραπευτής καλείται να διερευνήσει τις δυσκολίες του σχετίζεσθαι που έχει το ζευγάρι. Αντικείμενο της ψυχοθεραπείας ζεύγους είναι η διερεύνηση των σχεσιακών δυναμικών ώστε να βρεθούν διέξοδοι λειτουργικότερης συμβίωσης στο εξής ή να αποφασίσουν την αποδέσμευση από την σχέση.